O Sołectwie

Wieś sołecka położona w odległości 5 km na północ od Kórnika, w dolinie Średzkiej Strugi. Na pobliskim zalewie miejsce ciekawego zjawiska hydrologicznego – bifurkacji (Średzka Struga).

Prawdopodobnie jej pierwszym właścicielem i założycielem był Szczedrzyk z wielkopolskiej gałęzi, możnego w średniowieczu, rodu Awdańców. W połowie XIV wieku, w 1352 roku, w gronie osób związanych ze znajdującym się w opozycji wobec króla Kazimierza Wielkiego potężnym Maćkiem Borkowicem był właściciel Szczodrzykowa (wówczas Sczedrzikowicz) Stefan. Miał on dwóch synów dziedziczących po nim: Floriana, kanonika poznańskiego w 1396 roku i Szczedrzyka, komornika kaliskiego w latach 1402 – 1404. Do obu braci należała również położona w pobliżu wioska Dachowa. Jeszcze w latach 1428 – 1443 syn Szczedrzyka pisał się jako Szczedrzyk ze Szczedrzykowic. Wkrótce jednak jego potomkowie przybrali nazwisko Dachowscy. Tak więc w latach 1465 – 1488 jako właściciel wioski występował Andrzej Szczodrzykowski zwany Dachowskim, a w sto lat później bracia Stanisław i Jan Dachowscy. Oni to właśnie podzielili się częścią wioski. Drugą jej część dziedziczył – spokrewniony z nimi zapewne – Wojciech Dachowski. 

Nie wiadomo dokładnie kiedy Szczodrzykowo znalazło się w rękach wojewody kaliskiego Zygmunta Grudzińskiego. Wiadomo, że był właścicielem wioski w 1638 roku. Wtedy to ustanowił specjalny fundusz dla ubogich, także ze Szczodrzykowa. Inwentarz dóbr kórnickich z 1653 roku wymienił żyjących tam wówczas zagrodników, komorników oraz kowala i karczmarza. Był też już wówczas folwark. 

W 1676 roku Andrzej Karol Grudziński sprzedał wieś Zygmuntowi Działyńskiemu. Odtąd była własnością jego potomków, a potem ich spadkobiercy, Władysława Zamoyskiego i dzieliła losy wiosek tworzących majątek kórnicki.

W 1789 roku na terenie Szczodrzykowa było 10 budowli. Obok domów gospodarczych znajdowały się tu też karczma i browar. Wieś zamieszkiwało 81 osób: 42 mężczyzn i 39 kobiet. W początkach XIX wieku, w 1809 roku, było już 105 mieszkańców. Prawie wszyscy byli katolikami. Wyjątkiem były rodziny owczarza i kowala – ewangelików. Wśród ówczesnych mieszkańców były m. in. rodziny Andrzeja Korcza, Walentego Kuźmy, Józefa Świetlika i Andrzeja Jaskuły. 

W końcu XIX wieku były na folwarku 4 domy mieszkalne i 40 mieszkańców. Po drugiej wojnie światowej wioska znalazła się w obrębie gminy kórnickiej.

Szczodrzykowo mające obecnie status sołectwa zajmuje 282 ha powierzchni. Dominują grunty rolnicze, obszar jest niemal całkowicie wylesiony. Wieś liczy 630 mieszkańców co sprawia, że sołectwo jest jednym z najgęściej zaludnionych terenów gminy (215 osób na km²). Ludność pracuje w rolnictwie, a także w usługach (zlokalizowanych jest tutaj kilka dużych firm), a także dojeżdża do pracy do Poznania. We wsi działa od 2000 r. Szkoła Podstawowa im. Jana Pawła II, a także przedszkole.

Obecny wygląd wsi zawdzięczać można powojennej rozbudowie. Szczodrzykowo przejął Kombinat PGR, powstało między innymi osiedle bloków mieszkalnych i ośrodek zdrowia. Zachowały się pozostałości folwarku wraz z mocno zaniedbanym parkiem.

Dawna gorzelnia objęta została ochroną konserwatorską. Obecnie budynek ma charakter mieszkalno-administracyjny. Jest jednokondygnacyjny, murowany z cegły, kryty dachem naczółkowym. W elewacji frontowej znajduje się drewniany ganek (Krantz, Zawiasa 1978). Na terenie dawnego folwarku mieści się zakład hodowlany.